Gedachten gang en aan het eind een uitdaging voor sommigen.
Net opende trof ik daar de nieuwsbrief van Natuurmonumenten aan en daaronder stond een e-mail over knie artrose en slijtage. Nu zul je denken “wat heeft dat met elkaar te maken”. Door de eerste e-mail bekeek ik de mooie heideroute in de #loonseendrunenseduinen welke deels naast een fietspad loopt. Dat deed me herinneren aan wat me vaak opvalt in natuurgebieden. Veel mensen lopen met hoge, stevige, zware wandelschoenen op de fietspaden.
Slijtage in de knie is meer standaard dan uitzondering. Nieuwe knieën zijn, bij wijze van, niet aan te slepen. Dat kan met heel veel dingen te maken hebben. Waar nog weinig naar gekeken wordt is wat de invloed na onze natuur is. Dus onze natuur als in wat ons lijf nodig heeft aan belasting, beweging, uitdaging en minder comfort.
Ons lichaam is door de eeuwen heen ontwikkeld voor bewegen, (zwaar) belasten, souplesse en een goede balans en (opvang)reactie. Aan alle kanten zoeken we comfort in “goede” schoenen die dempen en ondersteunen, vlakke paden om goed door te stappen, een stok om te ondersteunen, steeds meer bankjes om op te zitten etc.
Ontzeggen we ons lichaam dan niet heel veel beweging en variatie die we wel nodig hebben? Nodig om bijvoorbeeld slijtage of artrose te voorkomen of tegen te houden?
Kun jij nog op onverharde natuurpaden, die flink slingeren – stijgen en dalen – ongelijk zijn, lopen zonder stevige wandelschoenen?
Gewoon op een paar soepele, aansluitende maar niet heel stevige lage schoenen.
Als we meer #duurzaam en #natuurinclusief gaan denken en doen. Dan hoort daar de natuur van ons eigen lijf versterken ook bij.